ارسال 7 روز کاری

با الهام از شعر:

به باغ خزان زده چشمانم

یک گلبرگ نگاهت کافیست

رحمانیان

با الهام از شعر:

زاغکی قالب پنیری دید

به دهان برگرفت و زود پرید

بر درختی نشست در راهی

که از آن می‌گذشت روباهی

روبه پرفریب و حیلت‌ساز

رفت پای درخت و کرد آواز

گفت به به چقدر زیبایی

چه سری چه دُمی عجب پایی

پر و بالت سیاه‌رنگ و قشنگ

نیست بالاتر از سیاهی رنگ

گر خوش‌آواز بودی و خوش‌خوان

نبودی بهتر از تو در مرغان

زاغ می‌خواست قار قار کند

تا که آوازش آشکار کند

طعمه افتاد چون دهان بگشود

روبهک جست و طعمه را بربود

ژان دو لافونتن

با الهام از شعر:

کدام پل

در کجای جهان

شکسته است

که هیچ کس به خانه اش نمی رسد

گروس عبدالمکیان

با الهام از شعر:

ارسال 7 روز کاری

با الهام از شعر:

من می شناسم مثل غم او را
انگیزه آن چشم ابرو را
آن تخت خواب مست آن بو را

گم کرده بودم آن خیابان را
پرواز روی بام تهران را

حسین غیاثی

با الهام از شعر:

با الهام از شعر:

دانی از زندگی چه می خواهم
من تو باشم تو پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو بار دیگر تو

فروغ فرخزاد

با الهام از شعر:

ناله از کنج قفس شادی کش است

مرغ را پرواز آزادی خوش است

هوشنگ ابتهاج

با الهام از شعر:

دامن‌ كشان‌ ساقی مِی خواران‌

از كنار ياران‌

مست‌ و گيسو افشان‌ می‎گریزد.‌                                                                                                                                                                 ‌

جمشید ارجمند

با الهام از شعر:

 مرده بدم زنده شدم

گریه بدم خنده شدم

دولت عشق آمد و من

دولت پاینده شدم

 مولانا

با الهام از شعر:

 چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده بگوری

 احمد شاملو

ارسال 7 روز کاری

با الهام از شعر:

با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام

و دست‌هایت با دستانِ من آشناست…

احمد شاملو

با الهام از شعر:

 چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده بگوری

 احمد شاملو

با الهام از شعر:

ای کاش عشق را

زبان ِ سخن بود

هزار کاکلی شاد

در چشمان توست

هزار قناری خاموش

در گلوی من

عشق را

ای کاش زبان ِ سخن بود

احمد شاملو

با الهام از شعر:

خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و مـاه را زِ بلندایش به روی خاک کشیدن بود
پلنگ من دل مغرورم پرید و پنجه به خالی زد
که عشق ماه بلند من ورای دست رسیدن بود

گویند پلنگ را خوی غریبی است که هیچکس و هیچ چیز را بالاتر
از خود نمی تواند دید، در شبهای بدر کامل، دیدن ماه بلند
پلنگ را به خشم و جنونی می کشاند که از سنگها و صخره ها
برجهد و حریف گستاخ را از افلاک به خاک فرو نشاند.
فاجعه زندگی پلنگ نیز وقتی شکل می گیرد که می پندارد
در جهشی از فراز قله ، بر ماه دست خواهد یافت ، اما
غرورش شکسته و پلنگ وقتی به باطل بودن خیالش پی میبرد
که خیره چنگ در هوا زده و نومید و خسته با استخوانهای درهم
شکسته از پرواز بی ثمرش، بر صخره های تیز فرو افتاده است
و زخمهای مهلکش مهتاب را به خون بیاراسته

حسین منزوی