با الهام از شهر:

…

و عاشق بود،

چنان كه جهان را به خود می‌خواند،‌ بَم.

از آراتا تا افسانه

از شهر دقیانوس تا لوت

از سرزمین‌های سوخته تا دریابارهای دور

تا چین، تا هند، …

خویشاوند همه‌ی جهان بود،‌ بَم.

بَم نمی‌میرد

تا مرغانش در نخلستان‌ها می‌خوانند

و شكوفه‌های نارنجش به نسیم می‌آمیزند

و عشق در چشم بازماندگانش سوسو می‌زند

بَم نمی‌میرد

 

یدالله آقا عباسی