شعر کالیگرافی شده اثر:

شعر کالیگرافی شده اثر:

شعر کالیگرافی شده روی اثر:

بنگر ز جهان چه طَرف‌ْ بر بستم ؟ هیچ
‎وز حاصل عمر چیست در دستم ؟ هیچ
‎شمع طـربم ولی چو بنشستم هیچ
‎من جام جمم ولی چو بشکستم هیچ
‎

خیام

با الهام از شعر:

جان گدازی اگر به آتش عشق
عشق را کیمیای جان بینی

هاتف اصفهانی

 با الهام از شعر:

نگارينا دل و جانم ته داری

‎همه پيدا و پنهانم ته داری

‎نمی دونم که ای درد از که ديرم

همی دونم که درمانم ته داری

باباطاهر

متن کالیگرافی شده روی اثر:

سلطان منی سلطان منی
و اندر دل و جان ایمان منی
در من بدمی من زنده شوم
یک جان چه بود صد جان منی

مولانا

شعر کالیگرافی شده اثر:

جان منی جان منی جان من
آن منی آن منی آن من

مولانا

شعر کالیگرافی شده روی اثر:

گرم یادآوری یا نه، من از یادت نمی کاهم
تو را من چشم در راهم

نیما یوشیج

شعر کالیگرافی شده روی اثر:

بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن کوچه گذشتم،
همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،
شدم آن عاشق دیوانه که بودم

فریدون مشیری

شعر کالیگرافی شده اثر:

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید
وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید
من عاشق چشمت شدم، نه عقل بود وُ نه دلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی
یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود
آن‌دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

افشین یداللهی

شعر کالیگرافی شده روی اثر:

زیباترین آرزو را چَشمِ تو فهمیده ام
از ماجرای شمع و نگاهت پروانه ای چیده ام

احسان حائری / چارتار

شعر کالیگرافی شده روی اثر:

کدام پل

در کجای جهان

شکسته است

که هیچ کس به خانه اش نمی رسد

گروس عبدالمکیان

متن کالیگرافی شده روی اثر:

عشق آن باشد که حیرانت کند

 بی نیاز از کفر و ایمانت کند

مولانا

شعر کالیگرافی شده روی اثر:

زاغکی قالب پنیری دید

به دهان برگرفت و زود پرید

بر درختی نشست در راهی

که از آن می‌گذشت روباهی

روبه پرفریب و حیلت‌ساز

رفت پای درخت و کرد آواز

گفت به به چقدر زیبایی

چه سری چه دُمی عجب پایی

پر و بالت سیاه‌رنگ و قشنگ

نیست بالاتر از سیاهی رنگ

گر خوش‌آواز بودی و خوش‌خوان

نبودی بهتر از تو در مرغان

زاغ می‌خواست قار قار کند

تا که آوازش آشکار کند

طعمه افتاد چون دهان بگشود

روبهک جست و طعمه را بربود

ژان دو لافونتن

شعر کالیگرافی شده روی اثر:

زاغکی قالب پنیری دید

به دهان برگرفت و زود پرید

بر درختی نشست در راهی

که از آن می‌گذشت روباهی

روبه پرفریب و حیلت‌ساز

رفت پای درخت و کرد آواز

گفت به به چقدر زیبایی

چه سری چه دُمی عجب پایی

پر و بالت سیاه‌رنگ و قشنگ

نیست بالاتر از سیاهی رنگ

گر خوش‌آواز بودی و خوش‌خوان

نبودی بهتر از تو در مرغان

زاغ می‌خواست قار قار کند

تا که آوازش آشکار کند

طعمه افتاد چون دهان بگشود

روبهک جست و طعمه را بربود

ژان دو لافونتن